ലളിതമായ വാക്കുകൾകൊണ്ടുള്ള കവിതയാണെങ്കിലും ഇതിലെ ഓരോ വരിയിലും ജീവിതത്തിലെ തത്വചിന്തകൾ നിറഞ്ഞിരുപ്പുണ്ട്. ഈ യുവ കവിയത്രിയെ അഭിനന്ദിക്കുന്നു. മറവികൾ തന്നെ മറക്കേണ്ടതും മറക്കരുതാത്തതുമുണ്ട്. അത് ഈ കവിതയിൽക്കൂടി തന്മയത്വമായി കവി പാടിയിട്ടുണ്ട്. 

" ജീവനാകും മക്കളെ

മറക്കുന്നോരു രോഗം

അതിന്‍ നാമം, മറവി"

എന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചിന്തയിൽ എത്തിച്ചത് കവിതയിലെ ഈ വരികളാണ്. എന്നെ വലുതാക്കിയ, എന്നെ ഞാനാക്കിയ എന്റെ അമ്മച്ചിയുടെയും മരണം അല്സേമഴ്സ് രോഗത്തിലായിരുന്നു. അവസാനകാലത്ത് എന്നെ തിരിച്ചറിയാതെ വന്നപ്പോൾ അന്നെനിക്കുണ്ടായ ദുഃഖം എത്രമാത്രമെന്നു വിവരിക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. ഏതോ പഴങ്കാല ലോകത്തിലെ ആരുടെയോ പേരുകൾ എന്നെ വിളിച്ചിരുന്നതും ഓർക്കുന്നു. നമുക്കുള്ള സുന്ദരമായ ഓർമ്മകൾ നമ്മുടെ മറവികൾ അപഹരിക്കാതിരിക്കട്ടെ!