ഇരട്ടനഗരം ഇരുളിലായി. ഭൂമി വിറച്ചു. ഗന്ധകവും തീയും ആകാശത്തുനിന്നും പെയ്തിറങ്ങി. പാപികളോട് പടവെട്ടി പടുവൃദ്ധനായ താവൂസും മക്കളും അഹല്യാ പർവതഗുഹയിൽ അഭയം തേടി.

ഗുഹാമുഖത്തുനിന്നും താവൂസിന്റെ കന്യകകളായ രണ്ടു മക്കൾ ജോർദ്ദാൻ
താഴ്‌വരയെനോക്കി തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു.
എല്ലാം നിശ്ചലം. വളർത്തുമൃഗങ്ങളും വിളവുകളും വീടുകളും മയിലുകളും കുയിലുകളും മഹാഗണികളും ദേവതാരുക്കളും എല്ലാം തീമഴയിൽ കരിഞ്ഞുചാമ്പലായി. ചാവുകടലിലെ ഉപ്പുവെള്ളം വിഷജലമായി തിളച്ചുപൊങ്ങി. ജീവന്റെ തുടിപ്പ് എങ്ങുമില്ല. ഗുഹാമുറ്റത്തെ ചക്കുവാളാ മരത്തിന്റെ ഉണങ്ങിയ ചില്ലകളിൽ ഉടക്കികിടന്ന കരിഞ്ഞ കഴുകന്റെ കണ്ണുകൾ പ്രകാശിക്കുന്നുവോ ?  കന്യകമാർ പരസ്പരം നോക്കി തേങ്ങലോടെ. അടുത്ത തലമുറക്കുവേണ്ടി ഒരു പുരുഷൻപോലും ബാക്കിയില്ല. അവരുടെ അരക്കെട്ടുകൾ മറച്ച അല്പവസ്ത്രങ്ങൾ അഹല്യാപർവ്വതനിരകളിൽനിന്നും ആഞ്ഞുവീശിയ ഗന്ധകത്തിൻറെ മണമുള്ള ഉഷ്ണക്കാറ്റിൽ ഉലഞ്ഞഴിഞ്ഞു പറന്നുപോയി. ചക്കുവാളാ മരത്തിൽ ഉടക്കിയ ചത്ത കഴുകന്റെ കണ്ണുകൾ ഗുഹാമുഖത്തേക്കടർന്നുവീണു. ഗുഹയിലെ കൽമെത്തയിൽ ക്ഷീണിച്ചുറങ്ങുന്ന വൃദ്ധനാണെങ്കിലും പുരുഷനായ സ്വന്തം പിതാവും അയാളുടെ തോള്‍സഞ്ചിയിലെ ഈജിപ്ഷ്യന്‍ വീഞ്ഞും.....

രണ്ടു രാപ്പകലുകൾ നിശബ്ദമായി കടന്നുപോയി. നക്ഷത്രങ്ങളില്ലാത്ത ആ രണ്ടുരാവുകളുടെ ഏതോ യാമങ്ങളിൽ ഇരുവർക്കുമായി ഗുഹയുടെ കൽവാതിൽ രണ്ടുപ്രാവശ്യം തുറന്നടഞ്ഞു, വിശ്വപാപത്തിന്റെ തിളക്കുന്ന ലാവയിൽ ഇതൾവിരിഞ്ഞ തലമുറക്കായ് .