ഗാഢമായ നിദ്രയ്ക്കിടയിൽ

എന്നിലേക്ക് കടന്ന് വന്ന

സ്വപ്നങ്ങളുടെ വഴിയരികിൽ വെച്ച്

ഒരിക്കൽ കൂടി,

ഞാനയാളെ അവിചാരിതമായി കണ്ട് മുട്ടി.
പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട്

അയാൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു:

"ഇത്രമേൽ ഞാൻ നിന്നിൽ ആഴ്ന്നു പോകാൻ,

സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരി പോലും

ഞാനിത് വരെ നിനക്ക് നൽകിയില്ലല്ലോ!?"

അപ്പോഴാണ് ഞാനുമതോർത്തത് 
ഒന്നും നൽകാതിരിന്നിട്ടും...
എന്തായിരിക്കാം?

അറിയില്ല...

എങ്കിലും ഞാനയാൾക്ക്

മങ്ങിയ ഒരു ചിരി പകരം നൽകി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു:

"ആ ഒന്നുമില്ലായ്മ തന്നെയാവാം

ഒരുപക്ഷെ നീയെന്നിൽ

ഇത്രമാത്രം പതിഞ്ഞു പോകാനുള്ള ഏക കാരണവും."

അത് കേട്ടതും മറുത്തൊന്നും പറയാതെ,
ആ പുകമറയ്ക്കുളിലൂടെ അയാൾ
വേഗത്തിൽ നടന്നകന്നു...

ചിലപ്പോൾ ഭയന്നിട്ടാവും.
വീണ്ടുമൊരിക്കൽ കൂടെ

ഞാനയാളോട്
ഒരു തരി പ്രണയം

കടം ചോദിച്ചാലോയെന്ന ഭയം...