സൂര്യശോഭയതു മാഞ്ഞു പകലിതില്‍  
ഇരുളിന്‍ മറ വിടര്‍ന്നു നഭസില്‍   
എന്തിനൊരല്പ നേരത്തേയ്ക്കതെങ്കിലും  
എന്നില്‍നിന്നെന്‍ പ്രിയനെ നീ മറച്ചു 
ഇല്ല, സഹിക്കുവനാവില്ലെനിക്കിത് 
തെല്ലും പ്രിയതമന്‍ മായുന്ന നേരം  
ഏറിയ സന്താപ  ഭാവമോടെ ഏവം 
മേദിനി അമ്പിളിയോടുരച്ചു ! 

ഇന്നുമെന്‍ സഖിയായ്‌ നടന്നോള്‍, തിങ്കളേ 
ഇതു നീ ചെയ്തീടുമെന്നോര്‍ത്തില്ല ഞാന്‍
നിര്‍മ്മ‍ലന്‍ പകലോനെന്‍  വല്ലഭനെ നീ 
ധര്‍മ്മം മറന്നിന്നു ചുംബിച്ചുവോ 
ആലിംഗനത്താല്‍  അതിശയിപ്പിച്ചുവോ
ആരും ഇതറിയില്ലയെന്നോര്‍ത്തുവോ! 

ഖിന്നതയേറെയതുള്ളില്‍ നിറയവെ 
പിന്നെയും ശാന്തമായ് ചൊല്ലി വസുംധര
ഇന്നു നീ എന്നോടു ചെയ്തോരപരാധം 
നിര്‍ണ്ണയം ഞാന്‍ പൊറുക്കുന്നുവെന്നാലും
ദീര്‍ഘകാലം സൂര്യഗ്രഹണമീ സംഭവം 
തീരാത്ത തേങ്ങലായ് നില്‍ക്കുമെന്‍ ഉളളില്‍  ! !