അടുക്കളയുടെ വിലാപം ( കവിത : പുഷ്പമ്മ ചാണ്ടി )

ഏറെ നാളുകളായല്ലോ സഖീ ,

നീ എങ്ങോട്ടു പോയൊളിച്ചു

നിന്നോടു ഞാൻ പരിഭവത്തിലാണ് ..

ഇരുണ്ട പുകപറ്റിയ ഭിത്തിയിൽ

വെളിച്ചം തെളിയിക്കുന്നതും

പാല് പതഞ്ഞു പൊങ്ങുന്നതും നീ തലങ്ങും വിലങ്ങും പാഞ്ഞോടുന്ന കാഴ്ചയും

ഇല്ലാത്ത ഈ പ്രഭാതങ്ങൾ

എനിക്ക് സങ്കടമാകുന്നു ..

കാപ്പിയിൽ മധുരം പകർന്നു , സാരിത്തുമ്പുകൊണ്ടു കപ്പ് തുടച്ചു

ധൃതിയിൽ എന്തൊക്കൊയോ സ്വയം മൊഴിഞ്ഞു

നടന്നു നീങ്ങുന്ന , നീ എന്റെ കണിക്കാഴ്ച എവിടെയാണ് നീ ഇപ്പോൾ ?

പുലരും മുതൽ എന്റെയൊപ്പം

കൂടെ കൂട്ടുകൂടി

പാത്രത്തിന്റെ കലപിലകൾ സംഗീതമാക്കി

എന്നെ ഒരു സംഗീത സദസ്സാക്കി ,

ഒപ്പം നിൻറെ മൂളിപ്പാട്ടുകളും

ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള ശകാരങ്ങളും ,

എന്നെ തനിച്ചാക്കി

നീ എങ്ങോട്ട് പോയ്ക്കളഞ്ഞു..

ഈ വിരസത ,

എന്നെ ഭ്രാന്തുപിടിപ്പിക്കുന്നു

എന്റെ

പാതകത്തിൽ ഇരിക്കേണ്ട പച്ചക്കറി നിറങ്ങൾ ,

ഫ്രിഡ്ജിന്റെ തണുപ്പിൽ മങ്ങി വിറക്കുന്നുണ്ടാകും ..

മഞ്ഞളും , കടുകും , ഉലുവയും, ചായപ്പൊടിയും,

പരിപ്പും, മറ്റു സാധങ്ങളും നിറച്ച

കുപ്പികൾ

നീ എവിടെ പോയെന്ന് ഇടക്കിടെ എന്നോട് ചോദിക്കുന്നു ...

പകൽമുഴുവനും ജലമൊഴുക്കുന്ന

എന്റെ ശ്വാസനാളമായ

പൈപ്പ് ,

ദേ ... ജീവനില്ലാത്ത കണ്ണുകൾ കൊണ്ടെന്നെ

തുറിച്ചുനോക്കി ഭയപ്പെടുത്തുന്നു ..

ജാലകപ്പടിയിൽ ചെറു പാത്രങ്ങളിൽ നീ വെച്ച ഇലച്ചെടികൾ

പച്ചനിറം മാറി , ഇലകൾ കൊഴിച്ചു മഞ്ഞളിച്ചു ..

ദുഃഖത്താൽ തലതാഴ്ത്തി വിതുമ്പുന്നു ..

ദിനവും നാലുവട്ടമെങ്കിലും നീ തുടച്ച് തുടുപ്പിക്കുന്ന

തറയാകെ പൊടിപിടിച്ചു പോയ് ...

വരൂ സഖീ ..നിന്നെയും കാത്തിരിക്കുന്നു ഞാൻ...

വെളിച്ചമായ് , ശബ്ദമായ് ..

നീ കടന്നുവരുന്നതും

കാത്തിരിപ്പൂ ഞാൻ ... തനിച്ചാക്കല്ലേ

നിൻറെയീ പാവം അടുക്കളയെ ...