മിഴികൾ നിറക്കാതെ
മനസ്സ് കടൽ പോലെ
ആയിരം ശബ്ദങ്ങൾ
കൊണ്ട് അലമുറയിട്ടു കരഞ്ഞു 
ഒരിക്കലും ശമിക്കാത്ത,ഒരടിയൊഴുക്ക് പോലെ,
അവസാനമില്ലാത്ത,സങ്കടത്തിൻ്റെ അലമുറ.

കാലം പാഞ്ഞുപോകുന്നു എന്നാലും 
പക്ഷേ മനസ്സ്‌ മഞ്ഞിലും മഴയിലും 
തണുക്കാതെ , മരുഭൂമിയിലൂടെ നടന്നു പോകുന്നപോൽ 
ഈ വരണ്ട മനസ്സിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും സങ്കടം 
അലമുറയിട്ടു കരയുന്നു , ശബ്‍ദമില്ലാതെ
സങ്കടം ആരോടും  പറയാതെ, (കേൾക്കാൻ ആളില്ല) ,
മനസ്സിന്റെ അഗാധത്തിൽ,
മഴപെയ്തതുപോലെ,വിണ്ണിന്‍റെ കരച്ചിൽ 
അത് മാത്രം ...

മിഴികൾ തുറന്നു വെച്ചപ്പോൾ,
ദു:ഖം നദിയായി ഒഴുകിയില്ല  
കണ്ണീരിന്റെ നദികൾ 
ഇരമ്പി കടലിൽ പതിച്ചില്ല 
ഒരവസാനം കാണാതെ,
ഓർമ്മകളുടെ ഭാരം താങ്ങി,
സങ്കടം അലമുറയിട്ടു,

കരച്ചിൽ നിലയ്ക്കും,
സങ്കടം മങ്ങിയേക്കാം,
പക്ഷേ ഹൃദയത്തിൽ  മൂകമൗനം,
അലമുറയിടും, എന്നും...എന്നേക്കും