Geetham 48

The morning sea of silence broke into ripples of bird songs; and the flowers
were all merry by the roadside; and the wealth of gold was scattered
through the rift of the clouds while we busily went on our way and paid no
heed.

We sang no glad songs nor played; we went not to the village for
barter; we spoke not a word nor smiled; we lingered not on the way. We
quickened our pace more and more as the time sped by.

The sun rose to the mid sky and doves cooed in the shade. Withered
leaves danced and whirled in the hot air of noon. The shepherd boy
drowned and dreamed in the shadow of the banyan tree, and I laid myself
down by the water and stretched my tired limbs on the grass.
My companions laughed at me in scorn; they held their heads high
and hurried on; they never looked back nor rested; they vanished in the
distant blue haze. They crossed many shadows and hills, and passed
through strange, far-away countries. All honour to you, heroic host of the
interminable path! Mockery and reproach pricked me to rise, but found no
response in me. I gave myself up for lost in the depth of a glad humiliation
– in the shadow of a dim delight.

The repose of the sun-embroidered green gloom slowly spread over
my heart. I forgot for what I had travelled, and I surrendered my mind
without struggle to the mas of shadows and songs.

At last, when I woke from my slumber and opened my eyes, I saw
thee standing by me, flooding my sleep with thy smile. How I had feared
that the path was long and wearisome, and the struggle to reach thee was
h-ard!

ഗീതം 48

പതംഗകൂജനങ്ങള്‍ തന്‍ തരംഗമാര്‍ന്ന വാനവും
വിടര്‍ന്ന സൂനപംക്തിയാല്‍ നിറഞ്ഞ പാര്‍ശ്വവീഥിയും
വിടര്‍ന്ന വര്‍ണ്ണരാജിയാര്‍ന്ന ധൂമയോനിവ്യൂഹവും
പ്രതുഷ്ടി ചേര്‍ത്തിടാതെ ശീഘ്രമായ് നടന്നു ഞങ്ങളും.

മനോജ്ഞ ഗാനമൊന്നുമാലപിച്ചിടാതെ, യാതൊരു
വിനോദനാദി വാണിഭ സ്ഥലത്തു പോയിടാതെയും
ചിരിച്ചിടാ, തുരച്ചിടാതെ, ഹാസ്യഭാവമേശിടാ
തതിദ്രതം വയം ചരിച്ചു നേരമാശു നീങ്ങവേ,

വിഭാകരന്‍ വിയത്തില്‍ മദ്ധ്യമസ്ഥനായി നില്‍പിതേ
കപോതവും കളം മുഴക്കിടുന്നു വൃക്ഷഛായയില്‍
ഉണക്കപത്രമെങ്ങുമേ പറന്നിടുന്നു കാറ്റിലായ്
സുഷുപ്തിയാര്‍ന്നിടൈയ ബാലനും മരച്ചുവട്ടിലായ്,

കുളക്കരേ കുളിര്‍മ്മയാര്‍ന്ന പുല്ലുമെത്തയാര്‍ന്നു ഞാന്‍
കിടന്നിടുന്ന കാഴ്ചയില്‍ ഹസിച്ചിതെന്‍ സഖാക്കളും
കിടന്നിടുന്നുയര്‍ന്ന ശീര്‍ഷമോടവര്‍ വിദൂരമാ
മിടത്തിലേക്കകന്നിതേ തിരിഞ്ഞു നോക്കിടാതെയും,

അലഞ്ഞു ക്ലിഷ്ടമാര്‍ന്നിയന്നിടുന്ന പാന്ഥര്‍ ധന്യരാം
മുളം തളിര്‍, ഖഗങ്ങള്‍ തീര്‍ത്ത നൃത്തതാളമേളയില്‍
തളര്‍ന്നു വീണബോധനായ് വസുന്ധരാതലത്തില്‍, മേ
സലജ്ജമങ്ങെണീക്കുവാന്‍ കൊതിപ്പു ചിത്തമാഴ്കിലും,

മനോജ്ഞമായ കാനനം പടര്‍ന്നിടും സുസന്ധവും
മനോഹര പ്രഫുല്ലമായ കോകിലാരവങ്ങളും
മനസ്സു, നേത്രമൊന്നുപോലെ ശാന്തി ചേര്‍ത്തിടുന്നതാല്‍
അനാകുലം തളര്‍ന്നു നിദ്രയാണ്‍ടുപോയിയെപ്പൊഴോ?
.
സുഷുപ്തിതന്നിടയ്ക്കു കണ്‍തുറന്നു നോക്കവെ
സഹാസനായി യങ്ങു നില്‍പിതെന്റെ ജാഡ്യമാറ്റിപോല്‍
സനാതനന്റെ പാതവിട്ടകന്നിടാന്‍ ശ്രമിക്കവേ
സ്വയം ഭവാന്‍ തെളിഞ്ഞിതെന്റെ മുന്നിലേതു നേരവും,

അതീവ ദീര്‍ഘ്വദൂരമാണു മുന്നിലെന്നറിഞ്ഞിതേ
കടന്നിടേണ്‍ടതുണ്‍ടൊരാ സരിത്തു യാമിനിക്കു മുന്‍
അതിശ്രമം നടത്തിടുന്നുണര്‍ന്നിരിപ്പതിന്നു ഞാന്‍
വൃഥാവിലായിടും പ്രയത്‌നമാകെ ശീഘ്രമാര്‍ന്നിടീല്‍ ,

അതീവനിഷ്ഠയോടെ യത്‌നമൊക്കെയും യഥാക്രമം
നിവൃത്തിയാക്കുവാന്‍ ശ്രമിച്ചുഴന്നിടുന്ന നേരമോ
സ്വയം തെളിഞ്ഞിടുന്നു സത്വരം ഭവാനിതെന്റെ മുന്‍
ഭവാന്റെ പാദമെത്ര ശീഘ്രമാര്‍ന്നു ഞാന്‍ സവിസ്മയം !
………………………………………………………

എല്‍സി യോഹന്നാന്‍ ശങ്കരത്തില്‍)

(Yohannan.elcy@gmail.com

Read More: https://emalayalee.com/writer/22