മരത്തിലിരുന്നു ചിലയ്ക്കും 
കിളിയെ കാണാൻ നോക്കെ,
മരമതു ചെറുതാ,ണരികത്താ,-
ണതിലിലകൾ കുരുത്തുവരുന്നേയു--
ളെളന്നുമറിഞ്ഞ്  വീണ്ടും നോക്കെ,

കൊക്കും വാലുമൊരിത്തിരിയേലു-
മിളക്കാതാണതു പാടവത്. 
കിളിയൊറ്റയ്ക്കാണെന്നതു തീർച്ച;
അങ്ങനെ ഞാൻ പേർത്തും നോക്കി                       
എന്നിട്ടും ഞാൻ കണ്ടതില്ലതിനെ.

ഓർത്തേൻ ഞാൻ  അർജ്ജുനനെ.                                                                                                                    
ശബ്ദവേധിശരം  തൊടുക്കാൻ 
സിദ്ധി നേടിയോരെയോർത്തൂ...
ദശരഥനെയോർത്തൂ,തൻ ശിക്ഷ                                                                                                                                                 
ഒരു മഹാകാവ്യമർമ്മമായതും.

സൂര്യനുദിക്കുംമുമ്പേ മറയും  
കാണാക്കിളിയല്ലി,തെന്നാലും 
ആ അർച്ചന കേട്ടുവരും  സൂര്യാ,
ഒരു നേർക്കിരണമയച്ചു ദയാൽ        
ഇവന്നു  കാട്ടിത്തരൂകിക്കിളിയെ...

ഞാനങ്ങനെ ചിന്തക്കാടേറിപ്പോകെ,
കിളി പോയി  പറന്നു പൊടുന്നനെ.
ഞാൻ വീണ്ടുംവീണ്ടും നോക്കുന്നതു 
കണ്ടാവാം! എന്തോ ഗൂഢമുരച്ച്;
അതിനര്ഥം എന്തെന്നു നിനയ്ക്കെ,

കണിയാനെ കാണാൻ  കമ്മ്യൂണിസ്റ്റും  
പോകുന്നു,ണ്ടെന്നാലുമതൊന്നും   
വയ്യ, വയ്യാ, എനിക്കു  വേണ്ടാ എന്ന്  
ഇനിയും ദിക്ഷിച്ചേ ഞാൻ നോക്കും 
കിളിക്കായ് നാളെ വെളുപ്പിനുമേ.