ജീവിതം എന്തൊരു പ്രഹേളിക ആണല്ലേ. Identity, existence &  death  ഒക്കെ കവിതകളുടെയും  ചിന്തകളുടെയും വിഷയങ്ങൾ ആയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ  പോലും അച്ഛന്റെ മരണശേഷമാണ് കൂടുതലായിട്ട് ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നത്.

Over thinking ആണ്. ചിന്തിച്ച് ചിന്തിച്ച് ഇങ്ങനെ വല്ലാതെ തലവേദന എടുക്കാറുണ്ട്. ഏതാണ്ട് ഇപ്പോൾ സ്ഥിരമായിട്ട് തലവേദന ഉണ്ട്, കാടുകയറിയുള്ള ചിന്തകൾ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.

എന്താണ് ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥം. ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാളെ മരണം വഴി നഷ്ടമാകുന്നു. പിന്നെ ആ വ്യക്തിയെ വ്യക്തിയായിട്ട് കാണാൻ സാധിക്കുകയില്ല, കാരണം ശരീരം ഇവിടെ ഉപേക്ഷിച്ച്, ആത്മാവായിട്ടും ശ്വാസമായിട്ടും ഒക്കെ കടന്നു പോയല്ലോ. കാണും കാണാതിരിക്കില്ല എന്ന് പഠനങ്ങളുടെയും മതഗ്രന്ഥങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിൽ പറയാമെങ്കിലും,  ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർക്ക് അതിനെക്കുറിച്ച് ഉറപ്പൊന്നുമില്ലല്ലോ.

എന്തൊരു വല്ലാത്തൊരു നെട്ടോട്ടമാണ് ജീവിതം. എന്തിനു വേണ്ടിയിട്ടാണ് എന്നൊക്കെ പലപ്പോഴും ആലോചിച്ച് പോകും.

ചെറിയ പ്രായത്തിൽ തീരെ ചെറിയ പ്രായത്തിൽ 10 വയസ്സിന് താഴെയുള്ളപ്പോൾ സ്ഥിരമായിട്ടുള്ള എന്റെ ഒരു ആലോചനായിരുന്നു, ജനിക്കുന്നതിനു മുൻപ് ഞാൻ എവിടെയായിരുന്നു. ജനിക്കുന്നതിന് മുമ്പുള്ള നമ്മളെക്കുറിച്ച് ഒന്നും അറിയില്ല
ആകെ ഈ ലോകത്ത് ജീവിക്കുന്ന വർഷങ്ങളോ പെട്ടെന്ന് കടന്നു പോകുന്നു. അക്കാലമത്രയും നെട്ടോട്ടമാണ് പലതരത്തിലുള്ളത് ശരീരംകൊണ്ടും മനസ്സുകൊണ്ടും. അതിന്റെ ഇടയില് നേട്ടങ്ങൾക്കായി   ഒരു നെട്ടോട്ടവും ഉണ്ട്, അതൊന്നും ആരും കൊണ്ടുപോകുന്നില്ല താനും.

റിട്ടയർ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു സർട്ടിഫിക്കറ്റ്സ് ഒക്കെ കത്തിച്ചുകളഞ്ഞതായി ബാബു പോൾ സാർ എവിടെയോ പറഞ്ഞതായിട്ട് ഓർക്കുന്നു. ഏറ്റവും വലുതെന്ന് കരുതിയിരുന്ന നേട്ടങ്ങൾ ഒക്കെ അത്രയേ ഉള്ളൂ.

സ്വർഗ്ഗം മോക്ഷം എന്നൊക്കെയുള്ള യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളോ സങ്കല്പങ്ങളോ ഇല്ലാതിരുന്നെങ്കിൽ നമ്മളൊക്കെ നല്ലവരായ ജീവിക്കുമായിരുന്നോ ?