കരിമഷി ഇല്ലേ  പെണ്ണേന്നു 
കണ്ണ് 
കാല്‍ത്തള ഇല്ലേ പെണ്ണേന്ന്
മുറ്റം 
സിന്ദൂരപ്പൊട്ടില്ലേന്നു 
നെറ്റിയും
തുളസിപ്പൂ ഇല്ലേന്ന് 
വാര്‍മുടിയും

കണ്ണാടിയിലെ
പൊന്നും പൂവും
ഇല്ലാത്ത പെണ്ണേ
നീ എന്റേതല്ലെന്നു വീട്
നിന്റെ  പാതിയും
എന്റെ പൊന്നല്ലേന്ന് പെണ്ണ്..
എന്നിട്ടും 
മുഖം കനത്തു 
പടിയിറങ്ങിപ്പോകുന്ന
വീട്ടിലേക്കുള്ള
വഴിയറിയാതെ 
പെണ്ണ്.

അവളെ സീതേ
എന്ന് വിളിക്കാന്‍
മടിത്തടം 
നിവര്‍ത്താനാവാതെ 
മണ്ണ്

പെണ്ണിപ്പോള്‍
കാറ്റിന്റെ മുനയേറ്റ്
കരള്‍
മുറിഞ്ഞവള്‍

അലച്ചാര്‍ക്കുന്ന 
ആഴി പോലൊരു
പ്രണയത്തിന്റെ
അദൃശ്യ ദ്വീപുകള്‍ തേടി
ആത്മാവിനാല്‍
തോണി തുഴയുന്നവള്‍