അദ്ദേഹം, എൻറെ ലോകമായിരുന്നു, എൻറെ സംരക്ഷകനായിരുന്നു, എൻറെ ഭർത്താവായിരുന്നു, എല്ലാറ്റിനുമുപരി എൻറെ സ്വകാര്യമായ അഹങ്കാരവും എന്റെ നിശബ്ദമായ ശക്തിയായിരുന്നു!
എനിക്ക് നാല്പത്തിയഞ്ചു വയസ്സായി. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങിയ അന്നുമുതൽ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ആഞ്ഞടിച്ച എല്ലാ കൊടുങ്കാറ്റുകളിലും, നേരിട്ട സംഘർഷങ്ങളിലും, അനുഭവിച്ച ഭയപ്പാടുകളിലുമെല്ലാം എന്നെ കൈപിടിച്ചു നടത്തിയത് എനിക്കേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട അദ്ദേഹമായിരുന്നു.
ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം പൂർണമായും കുറ്റമറ്റതൊന്നും ആയിരുന്നില്ല. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹം യാഥാർത്ഥമായിരുന്നു. തെറ്റുകളും കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളുമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും സ്നേഹത്തിൽനിന്ന് ഒരിക്കൽപോലും പിന്തിരിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത നിശ്ചയദാർഢ്യമുള്ള വഴിയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റേത്!
ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിൻറെ ഭാരം മുഴുവനും സ്വന്തം തോളിലേറ്റി അദ്ദേഹം അക്ഷീണിതനായി ജോലി ചെയ്തു; ഒരിക്കൽപോലും അദ്ദേഹം മടി കാണിച്ചിട്ടില്ല. ഞങ്ങളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ സാക്ഷാത്കരിക്കാൻവേണ്ടി തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം ശാന്തമായി, സൗമ്യമായി അദ്ദേഹം സ്വയം ഹോമിച്ചു!
അദ്ദേഹത്തിൻറെ കരുത്തുറ്റ ശരീരത്തിനുള്ളിൽ ഞാൻ കണ്ടത് ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച ഏകാന്തതയായിരുന്നു! രാത്രിയുടെ അന്ത്യ യാമങ്ങളിൽ ഉറക്കമൊഴിച്ചിരുന്ന്, വരാനിരിക്കുന്ന, നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ച്, അദ്ദേഹം വേദനിച്ച് സമയം ചെലവഴിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു! എനിക്കൊരു ഭാരമാകാതിരിക്കാൻ, സ്വന്തം വേദനകൾ എന്നെ കാണിക്കാതിരിക്കാൻ, സ്വയം ഉള്ളിലൊതുക്കി എല്ലാം അദ്ദേഹം സഹിച്ചു!
അദ്ദേഹത്തെ എനിക്ക് നഷ്ടമായപ്പോൾ വെറുമൊരു ഭർത്താവിനെ മാത്രമായിരുന്നില്ല എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത്! എന്റെ കുടുംബമാണ് എനിക്ക് നഷ്ടമായത്! എൻറെ ജീവിതത്തിന്റെ അടിത്തറയാണ് തകർന്നു തരിപ്പണമായത്! എൻറെ സുരക്ഷിതസ്ഥാനമാണ് എനിക്കി ല്ലാതെയായത് !
അദ്ദേഹം പിന്നിലുപേക്ഷിച്ചുപോയ മൗനം കേൾവിക്കതീതമായിരുന്നു! എന്റെ വ്യാകുലതകൾക്ക് അവസാനമില്ലെന്ന് ചില നേരങ്ങളിൽ എനിക്ക് തോന്നിപ്പോകാറുണ്ട് ! എത്രമാത്രം വേദനിക്കുമ്പോഴും ഞാൻ എൻറെ ഓർമകളെ മുറുകെപ്പിടിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു! അദ്ദേഹത്തിൻറെ വശ്യമായ ചിരിയും, സ്നേഹമസൃണമായ മൃദുസ്പർശവും, മറ്റാരെയും പോലെയല്ലാതെ സ്നേഹത്തെ അനുഭവിച്ചറിയാൻ എനിക്ക് കാണിച്ചുതന്ന മാർഗ്ഗവുമെല്ലാം എന്റെ സ്മൃതിപഥത്തിൽ മങ്ങാതെ, മായാതെ ഞാൻ കാത്ത്സൂക്ഷിക്കുന്നു! അദ്ദേഹം എന്റെ ജീവനായിരുന്നു! എനിക്കെല്ലാം എൻറെ അദ്ദേഹം മാത്രമായിരുന്നു!