ശ്രീമതി അമ്പിളി കൃഷ്ണകുമാർ എഴുതിയ മായക്കണ്ണാടി  എന്ന  കഥയിലൂടെ  വായന കടന്നുപോയപ്പോൾ ഈറനണിഞ്ഞ കണ്ണുകൾക്ക്  അക്ഷരങ്ങളെ തിരഞ്ഞു പിടിക്കുവാൻ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ട് തോന്നി... തുടച്ചിട്ടും തുടച്ചിട്ടും ഊറിവരുന്ന കണ്ണുനീർ...

എനിക്ക് തോന്നുന്നു ചില സമയം വായനക്കാരൻ  കഥാപാത്രമായിത്തന്നെ മാറും,
അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ചിന്തകളും  വായനക്കാരൻ  കടമെടുക്കും ,അവന്റെ നോവിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്  സ്വയം അറിയാതെ കണ്ണടച്ച് സഞ്ചരിക്കും. വായനക്കാരന്റെ മുന്നിൽ പിന്നെ പകലുകളോ രാത്രികളോ ഇല്ല. ഒരു കഥാപാത്രം മാത്രം,അയാളിലെ നോവും സങ്കടങ്ങളും ബോധമണ്ഡലത്തെ പിച്ചിക്കീറുമ്പോൾ കഥയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് അറിയാതെ സഞ്ചരിക്കുന്ന രൂപമില്ലാത്ത വായനക്കാരൻ.

അങ്ങനെയൊരു വായനക്കാരനെ എന്നിൽ സൃഷ്ടിക്കുവാനായിട്ട് തീർച്ചയായും ഈ കഥയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..  ഒരൊറ്റ വായനയിൽ തന്നെ  ഒന്നുമാകാതെ പോയ നിർഭാഗ്യജന്മത്തെ ഭാവനയിലേക്ക് ആവാഹിക്കുവാനും കഥ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞും കുറെ നേരത്തേക്ക്  കഥാപാത്രത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റി ചിന്തകൾ  ചിതറി നടന്നിരുന്നു...
കഥയുടെ ആദ്യത്തെ കുറച്ചു വരികൾ വായിച്ച് ഒരു മടുപ്പനുഭവപ്പെടുമ്പോൾ ഫേസ്ബുക്കിലെ ഏതെങ്കിലും റീൽസിലേക്ക്
വഴുതി മാറുന്നവരാണ് ഇന്നേറെയും.. എന്നാൽ ഈ കഥയുടെ തുടക്കം മുതൽ തന്നെ ഒരു ആകാംക്ഷ.. തുടർന്നു വായിക്കുവാൻ ഉള്ള ഒരു ഉത്സാഹം കഥാ ശൈലിക്ക്‌ ഉണ്ടായിരുന്നു.

"മുഷിഞ്ഞ ഭാണ്ഡക്കെട്ട് അല്പമൊന്നു നീക്കിവെച്ച് മഴയിൽനിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിക്കൂടിയിരിക്കാൻ നോക്കിയതാണ്. 
പക്ഷേ, 
"അങ്ങോട്ട്, ... അങ്ങോട്ട് ...
പണ്ടൊക്കെ ബസ്റ്റാൻഡുകളിൽ  അലഞ്ഞുതിരിഞ്ഞ് നടന്നിരുന്ന ഭ്രാന്തന്മാർ രാത്രികാലങ്ങളിൽ കയറി കിടക്കാറുണ്ട്.. പകൽ ആളുകൾ ആട്ടിപ്പായിക്കുന്നത് കാരണം രാത്രി ആളൊഴിഞ്ഞതിനുശേഷമേ അവർ അവിടേക്ക് വരാറുള്ളൂ... ഇവിടെ  പകൽ മഴയായതു കാരണവും, കയറിയിരിക്കാൻ മറ്റൊരു ഇടവും ഇല്ലാത്തതു കാരണവുമാകാം അയാൾ തന്റെ പതിവ് താവളമായ  ബസ്റ്റാൻഡിനകത്ത് തന്നെ അഭയം തേടാം എന്ന് കരുതിയത്..
പക്ഷെ  മുഷിഞ്ഞ വേഷം ധരിച്ച,താടിയും മുടിയും നീട്ടി വളർത്തിയ  തനിക്കൊക്കെ ആര് ഒരിത്തിരി ഇടം തരാൻ.. ഇവിടെയും പുറത്താക്കപ്പെട്ടു.. സങ്കടം തീരെയില്ല എല്ലാം പതിവല്ലേ

കഥാകാരിയുടെ ഈ വരികളിൽ  അയാളെ കൃത്യമായി എനിക്ക് വായിച്ചെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.
"താൻമാത്രം വെളിയിലാക്കപ്പെട്ടതിൽ വിഷമം തോന്നിയില്ല. മഴയത്തു കുളിരാത്ത, വെയിലത്തു തളരാത്ത, തനിക്കെങ്ങനെ വിഷമം വരാൻ? "
തോറ്റു തോറ്റു തകർന്നവന്  മനസ്സുടഞ്ഞു പോയവന്  ഇനി എന്തു സങ്കടം..
"സാമ്പാറിൽ പുളിശ്ശേരികോരിയൊഴിച്ചതുപോലത്തെ നിറമുള്ള ബസ്സുകളെ   അയാൾക്ക് വല്ലാത്ത ഇഷ്ടമായിരുന്നു.. വിജനമായ രാത്രികളിൽ
ആ ബസ്സുകളെ അങ്ങനെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുവാൻ  അയാൾക്ക് വല്ലാത്ത ഇഷ്ടം.. അതുകൊണ്ട് മാത്രമാണ് ആ ബസ്റ്റാൻഡ് വിട്ടു മറ്റെങ്ങും പോകാതിരുന്നത്.. അവയോട് അയാൾ തന്നെ സങ്കടങ്ങൾ വിവരിക്കും.. ആ ബസ്സുകളോട് അയാൾ സംസാരിക്കും.. ഒരുപക്ഷേ മൗനമായി  അയാൾക്കുള്ള മറുപടികൾ അവ നൽകുന്നുണ്ടാവാം.. വിട്ടുപോകാൻ ആവാത്ത വിധമുള്ള ആത്മബന്ധം നിലനിൽക്കുവാൻ അതൊരു കാരണമായി എന്ന് വരാം..
ഓർമ്മകൾ ബാല്യത്തിലേക്ക് സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ അമ്മയും കുറെ കഥാപാത്രങ്ങളും കഥയിൽ വീണ്ടും നിറം ചാലിക്കുകയാണ്..
"ചെറുപ്പത്തിൽ അമ്മയുടെ കൈപിടിച്ച് അതിൽ കയറി സൈഡ്സീറ്റിലിരുന്ന് മെലിഞ്ഞ മഴക്കൈകളെ വാരിപുണർന്നത് …
" ഇഞ്ചിമുട്ടായ് … ഇഞ്ചിമുട്ടായ് എന്ന വിളികേട്ടു കൊതിയൂറിയപ്പോൾ അമ്മ വാങ്ങിത്തന്നത് … എല്ലാം മധുരമുള്ള ഓർമ്മ. അക്ഷരമാല പുസ്തകവും ബസ്സിൽ നിന്നാണ് വാങ്ങിയതെന്നാണോർമ്മ. അന്നൊക്കെ എന്നും അമ്മ തന്നെയുംകൊണ്ട്   ആശുപത്രിയിൽ പോയിരുന്നതെല്ലാം ഈ ബസ്സുകളിലായിരുന്നു. അന്നത്തെ പതിവു യാത്രക്കാരെല്ലാം ഇപ്പോൾ എവിടെയായിരിക്കും..?  അതെ അവരെല്ലാം സുരക്ഷിതമായ മറ്റൊരു മേഖലയിൽ സുഖമായി ജീവിക്കുന്നുണ്ടാവാം..  അതിൽ താൻ മാത്രമാണ് ഇങ്ങനെ ആയിപ്പോയത്..

അമ്മയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ...,
തന്റെ ചികിത്സ മുടങ്ങാതിരുന്നെങ്കിൽ...,     തന്നെ ഏതെങ്കിലും ബന്ധുക്കൾ സംരക്ഷിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ.... അമ്മയുടെ സ്വപ്നം പോലൊരു  മനുഷ്യനായേനെ. പൈലറ്റായില്ലെങ്കിലും ഒരുപക്ഷേ ...
അമ്മയുടെ മരണത്തോട് കൂടി രോഗിയായ തന്നെ ആരും സംരക്ഷിക്കാൻ ഇല്ലാത്ത ഒരു അവസ്ഥ വന്നപ്പോൾ  അസ്വസ്ഥമായ മനസ്സിന്റെ  നിയന്ത്രണം തന്റെ കയ്യിൽ അല്ലാതെ വന്നപ്പോൾ തന്റെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും സ്വപ്നങ്ങൾക്കും ഒപ്പം.. നടക്കാൻ സാധിക്കാതെ വന്നപ്പോൾ.. ഭാഗ്യത്തിന്റെ ഭാണ്ഡക്കെട്ടുകളുമായി വെറുക്കപ്പെട്ടവനായി ഇന്നിവിടെ.. തണുപ്പടിച്ച് ചുരുണ്ടുകൂടി.. ആരോരുമില്ലാതെ

അമ്മയായിരുന്നു എപ്പോഴും മനസ്സിൽ..  തന്റെ നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങളിൽ ബസ്സുകളോടൊപ്പം  കൈപിടിച്ചുകൊണ്ട്  സ്നേഹത്തിൽ ചാലിച്ച പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചുകൊണ്ട്  ഇന്നില്ലാത്ത ഓർമ്മകളിൽ നിറയുന്ന സ്വന്തം അമ്മ
കഥയിൽ നോവ് പടർത്തിയ സംഭവം

"അമ്മയുടെ കൈത്തലത്തിന്റെ ചൂട് കിട്ടാൻ അതിയായി കൊതിച്ചുപോയൊരു നേരത്താണ് ഒരു കവർ  ബ്രഡ് നീട്ടിയൊരു വളയിട്ട കൈ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. ബ്രഡ് പായ്ക്കറ്റിൽ നോക്കുന്നതിനു മുന്നേ ആ കൈയിലായിരുന്നു തന്റെ നോട്ടം. ഒന്നേ തൊട്ടുള്ളൂ. കവിളത്തൊരു പടക്കം പൊട്ടി. പിന്നെയൊന്നും ഓർമ്മയില്ല. പക്ഷെ ഒട്ടും വേദനിച്ചില്ല. അമ്മ അത്രമാത്രം ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. അമ്മയോടൊപ്പം പോകാൻ  കൊതിച്ച നിമിഷം. പോയേ മതിയാവൂ. ഇനി അമ്മയില്ലാതെ പറ്റില്ല. ഉള്ളിലെ കൊച്ചുകുട്ടി കേണു."
ആ അടിയുടെ വേദനയും അപമാനവും  സഹിക്കാവുന്നതിന്റെ അപ്പുറമാണ്..
പുറത്തേക്കു വലിച്ചെറിഞ്ഞ നോട്ടുബുക്കിനുള്ളിൽ നിന്നു നിറംമങ്ങിയ ഒരു ഫോട്ടോ റോഡിനുനടുക്ക് പാറിവീണു.  മകനെ ചേർത്തുപിടിച്ചു ചിരിച്ചു നില്ക്കുന്നൊരമ്മയുടെ പടമായിരുന്നതെന്ന് ആരും കണ്ടില്ല. സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കു ചീറിപ്പാഞ്ഞ ബസ്സുയർത്തിയ പൊടിക്കാറ്റിലത് എങ്ങോട്ടോ പാറി മറഞ്ഞിരുന്നു. ആര് കാണാൻ.. ആർക്ക് കാണണം??

പ്രിയ കഥാപാത്രമേ.. നന്ദികെട്ട ഈ ലോകത്ത് നിന്ന് നീ പൊയ്ക്കോ.. നിന്റെ അമ്മ നിന്നെ ചേർത്തു പിടിക്കാൻ മറ്റൊരു ലോകത്ത് 
നിന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നു എന്ന നിന്റെ പ്രതീക്ഷ യാഥാർത്ഥ്യമാകട്ടെ..
വികൃതമാക്കപ്പെട്ട നിന്റെ ഭാണ്ഡക്കെട്ടുകൾ പോലെ  ചിതറിത്തെറിച്ച നിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും  എന്നിലെ വായനക്കാരനെ അസ്വസ്ഥനാക്കുന്നുണ്ട്...
പ്രിയ കഥാപാത്രമേ..അടുത്ത ജന്മത്തിലെങ്കിലും നിന്റെ  മോഹങ്ങൾ യാഥാർത്ഥ്യമാകുവാൻ ഞാനും വായനക്കാരും പ്രാർത്ഥിക്കാം നിന്നെ എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു.

മനോഹരമായ ഒരു കഥ വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ അഭിമാനമുണ്ട്.. കഥയ്ക്ക് ആസ്വാദനം എഴുതാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ സന്തോഷവും. കഥാകാരിക്ക് ആശംസകൾ.  

- ഷിബു