പച്ചപ്പുല്ലിനു മീതെ
കിടന്നൊരു കൂരിരുള്‍ പെൺകുട്ടി,
മണിമറഞ്ഞ ചെരിപ്പുകൾ പോലെ
അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് മുങ്ങി.

അവളുടെ കുഞ്ഞു കൈകളിൽ
പഞ്ചസാര വെള്ളം പോലും
പൂജ്യമായി തീർന്നിരിക്കുന്നു.

“അമ്മ,
ഭക്ഷണം എന്താ ഇന്ന്?”
അവൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ,
കാറ്റ് സ്വരമായ് മറുപടി പറഞ്ഞു:
"ഇന്നുമില്ല, കിടക്ക് പൊടിയൊക്കെയുണ്ട്."

ബാല്യത്തിന്റെ കളറുകൾ
വൃത്തിയാകാതെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിട്ടുള്ള
ഒരു പഴയ സ്കൂൾ ബാഗിൽ
രാഷ്ട്രീയ വാഗ്ദാനങ്ങൾ മാത്രം ഇരിക്കുന്നുണ്ട്.

മിന്നുന്ന ലോകത്തിന്റെ
പച്ചക്കളറിലൊരാളായി അവൾ ഇല്ല.
പക്ഷേ, അവളുടെ കണ്ണുകൾ
പഠിപ്പിക്കാൻ സ്വപ്നം കാണുന്ന പുസ്തകങ്ങൾ പോലെ തെളിഞ്ഞു.

ഒരു പട്ടിണിയും
ഒരു പ്രാർത്ഥനയും തമ്മിൽ
പലപ്പോഴും വ്യത്യാസമില്ല.

അവളുടെ മൂക്കിൽ വന്ന
ആവിരിയുടെ ചൂട്,
ചൂടൊന്നുമില്ലാത്ത വീട്ടിലേക്കുള്ള
ഒരു ആത്മീയ പാതയായി മാറുന്നു.

കഴിക്കാനൊന്നും ഇല്ലാത്ത ദിവസങ്ങൾ
കഴിയേണ്ടി വരുന്നവർക്കു മാത്രമേ
പറയാനാകൂ –
"ദാരിദ്ര്യത്തിന് കണ്ണില്ല, പക്ഷേ കണ്ണീരു കാണുന്നു."

ദാരിദ്ര്യത്തെ തോൽപ്പിക്കാൻ
സ്വപ്നങ്ങൾക്കു അരികായി നമുക്ക് നടക്കാം.
ഒരു കുപ്പിവള പൊട്ടിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും,
അതിന്റെ സംഗീതം നമ്മെ വിളിച്ചുചൊല്ലുന്നു.

തെളിയുന്ന കണ്ണുകൾക്കുള്ളിൽ
പൊളിഞ്ഞ വാസ്തവങ്ങളുടെ ദിനം ;
അന്താരാഷ്ട്ര ദാരിദ്ര്യ ദിനം.
ജീവിതത്തിന്റെ കഷായത്തിൽ വൃത്തിയാകാത്ത 

ദരിദ്രതയുടെ അക്ഷരങ്ങൾ ഞാൻ കുറിക്കുന്നു..